Doktryna koordynacyjna w Rzeczypospolitej Polskiej jest dość szeroko rozwinięta i to nie przypadek, ponieważ w ostatniej dekadzie na całym świecie obserwuje się zwiększone zainteresowanie zarówno przedstawicieli nauki, jak i pracowników praktycznych, w kategorii "koordynacja".
To zjawisko koordynacji pozwala rozwiązać pozornie nierozwiązywalne problemy, usunąć istotne sprzeczności, które obiektywnie pojawiają się między ludźmi w procesie ich codziennych czynności.
Z samej koncepcji koordynacji wynika jej ukierunkowanie na konkretny wynik, a rezultatem może być tylko zwiększenie skuteczności koordynowanych działań i wysiłków. Nawiasem mówiąc, współczesny poziom społeczno-psychologicznego rozwoju problematyki wspólnej aktywności jako jej charakterystycznych cech pozwala wymienić i koordynować wspólne i prywatne działania.
Może wydawać się zaskakujące, ale w polskiej literaturze prawniczej brakuje współczesnych badań podstawowych poświęconych wyżej wymienionej problematyce. Oczywiście istnieją oddzielne prace naukowców zajmujących się prawnikami na ten temat, chociaż nie można ich nazwać konceptualnymi i często sprowadzają się one do rozpatrzenia indywidualnych problemów koordynacji niektórych działań koordynacyjnych [1] i często stanowią w rzeczywistości naukowy komentarz doktrynalny praktyki prawnej i prawa [2]. Co więcej, należy zauważyć, że sama praktyka prawna, początkowo daleka od jednolitości, uległa znaczącym zmianom w ostatnich latach [3,332].
Częściej przy analizie polskich aktów normatywnych mamy do czynienia z sytuacją, w której nie określono podstawowych stosowanych w praktyce form współdziałania Koordynacyjnego (z wyjątkiem być może wspólnego planowania), nie ma norm proceduralnych (proceduralnych), które mogłyby opisać sposób realizacji wspólnych działań, uzgodnienia decyzji różnego rodzaju urzędników, nie przewidziano formy aktu Koordynacyjnego, nie ma wymogów dotyczących treści decyzji Koordynacyjnej, w polskim prawie w zakresie egzekwowania prawa brakuje też odpowiedzialności urzędników państwowych za niewykonywanie wspólnych uzgodnionych działań.
Jednocześnie istnieją wszystkie możliwości pogłębienia koordynacyjnych regulacji prawnych w tej dziedzinie, w tym poprzez rozszerzenie i konkretyzację istniejących norm koordynacyjnych. Tego rodzaju podejście nie jest w żaden sposób sprzeczne z osiągnięciami Narodowej doktryny prawnej Polski i może być realizowane nawet na podstawie dostępnych ustaleń konstytucyjnych.
Wierzymy, że rozwinięta koordynacyjna Doktryna prawna w Rzeczypospolitej Polskiej będzie w stanie zapewnić prawodawcy znaczną pomoc w tworzeniu skutecznych i skutecznych aktów prawnych o różnym poziomie i zakresie stosowania.
Piśmiennictwo:
1. GRZYBOWSKI MARIAN Rada Ministrów i administracja rządowa a członkostwo Polski w Unii Europejskiej (wybrane problemy konstytucyjne) // http://search.sejm.gov.pl/SejmSearch / ADDL.aspx?DoSearchNewByIndex
2. WIĘCKOWSKA ANNA prawo weta prezydenta RP w praktyce politycznej po wejściu w życie nowej konstytucji // http://search.sejm.gov.pl/SejmSearch/ADDL.aspx?DoSearch NewByIndex
3. A. A. Maksurow Koordynacja systemów prawnych krajów Europy. Część I. Monografia-M.: Rusays, 2018 .- 544 pkt.
|
Ця робота ліцензується відповідно до Creative Commons Attribution 4.0 International License
Знайшли помилку? Виділіть помилковий текст і натисніть Ctrl + Enter
